Mini donuts

O pączkach i biznesie

Zastanawialiście się może, kto i kiedy wymyślił pączka z dziurką i jak ten pączek zdobywał fanów? Nie?
A warto, bo to ciastko niezwyczajne. Ma wyjątkową historią własną. Towarzyszy jej historia ludzi
zaangażowanych w jego wytwarzanie, ulepszanie, zakorzenianie w Ameryce i na światowych rynkach.

Donuts, czyli przyjemność i biznes

W historii pączka z dziurką i rozrastania się jego wpływów (tak, to nie żart, małe ciastko z dziurką może mieć wpływ społeczny!) kumuluje się europejska i amerykańska pomysłowość na przyjemność i biznes.

Pączek z dziurką niejednokrotnie był też używany jako „społeczny klajster” – do budowania przychylności i solidarności: podczas wieców politycznych, akcji wyborczych czy charytatywnych. Był wykorzystywany do zażegnywania sąsiedzkich czy lokalnych kryzysów. Ba! nawet podnosił morale amerykańskich żołnierzy na europejskich frontach podczas I i II wojny światowej.

Z kolei jego promocja i sprzedaż w szalonych latach 20. i 30., złotych latach dla donuts, stanowiły majstersztyk amerykańskiego marketingu. Na przykładach ich ówczesnej reklamy i technik sprzedaży oraz budowania reputacji ich sprzedawców (od lat 20.także sprzedawców maszyn do ich produkcji) można by wesprzeć niejeden dzisiejszy biznes.

Nic dziwnego, w końcu tamten marketing dla pączków z dziurką robili sprzedawcy obecni w biznesie od lat szczenięcych. Ich działania uformował szereg rynkowych prób i eksperymentów, nie zawsze kończonych sukcesem. Ale przegrane bitwy doprowadziły wielu z nich do późniejszych prawdziwych sukcesów.

Od lat 20. rynkową siłę amerykańskiego rynku pączków z dziurką wspierał swymi narzędziami profesjonalny copywritig i marketing, a w latach 30.i 40. specjaliści od budowania wizerunku i relacji z aktualnymi i przyszłymi klientami. Tak oto mały pączek z dziurką doczekał się wsparcia wielkiej, profesjonalnej machiny sprzedażowej. 

Pączek z dziurką – jest rzecz jasna – powinowatym zwykłego pączka. Trudno powiedzieć, kto i kiedy wymyślił pączka. Jest tak popularny w całym świecie, że ustalenie miejsca jego powstania jest dzisiaj prawie niemożliwie. Wiadomo, że pączki wysmażali już starożytni Rzymianie. Prawdopodobnie nie były one wtedy słodkim deserem. Słodkość pączka łączy się z wpływami arabskimi. Arabowie od zawsze bowiem słynęli z produkcji bajecznych słodkich deserów.

Pączki, tak w słodkiej wersji jak i ze skwarkami, zwane kreplami, znane były także w Polsce już w XVI wieku. O ich deserowej odmianie, czyli ciastkach w „przaśnym oleju smażonych” Mikołaj Rej napisał: „Mniejsi stanowie pieką kreple, więksi torty".

Na Śląsku pączki od co najmniej 300 lat znane są pod staropolską nazwą kreple. Niektórzy utrzymują jednak, że kreple to stare śląskie słowo i nie ma nic wspólnego ani ze staropolszczyzną ani tym bardziej z niemiecką nazwą pączka - Krapfen.

Kulisty kształt pączka znany jest w Europie od XVIII wieku, od kiedy to zaczęto używać drożdży. O nowej jakości pączków na drożdżach pisał Jędrzej Kitowicz w Opisie obyczajów i zwyczajów za panowania Augusta III:

„Ciasta także francuskie, torty, pasztety, biszkokty i inne, pączki nawet – wydoskonaliło się to do stopnia jak najwyższego. Staroświeckim pączkiem trafiwszy w oko, mógłby go był podsinić, dziś pączek jest tak pulchny, tak lekki, że ścisnąwszy go w ręku, znowu się rozciąga i pęcznieje jak gąbka do swojej objętości, a wiatr zdmuchnąłby go z półmiska